Ik hou van apen. Lelijke apen, grote apen, kleine apen, apen op een schouder, het maakt me niks uit. Dat ik ooit een paar jaar op Apenheul heb gewerkt zal er vast aan bijgedragen hebben.

Een mooie tijd waarin ik veel heb geleerd over gedrag, bij dieren én mensen. Ik weet ook hoe het voelt om gorillapoep in m’n ogen te hebben gehad. Een unieke ervaring. Hij (lees: de drol) werd zelfs in mijn ogen gegooid. Per ongeluk, dat dan wel.

Ondanks dat hou ik dus van apen. Ook in mijn huidige werk. Het verschil is; in dit werk zie je ze niet.

Een vader bij het zwemmen vroeg in een overvolle kantine aan mij: “Jij doet toch iets met systemisch werk? Is dat met die playmobilpoppetjes op een tafel? Ik heb dat kort geleden gezien. Wat is dat precies?”

Tja, waar te beginnen. Ik besloot het simpel te houden.

“Weet je, jij bent kind van je ouders. En jouw ouders weer van hun ouders, enzovoorts. Zo ben je onderdeel van een groep, het familiesysteem. Het wil nog wel eens gebeuren dat er onbewust een aap op je schouder is gezet, die eigenlijk niet bij jou hoort. Maar bij iemand anders uit die groep.”

Hij knikte. “Ik denk dat ik dat ken.” Hij volgde me nog.

“Dan gaan we onderzoeken bij wie die aap thuis hoort. Mag ik je een voorbeeld geven. Laatst had ik een klant die wilde onderzoeken waarom ze toch altijd het gevoel heeft dat ze niets mag missen. Altijd die onrust, overal bij willen zijn. Toen ik haar vroeg of haar oma een miskraam of doodgeboren kindje heeft gehad begon ze te huilen. Van mijn vraag ‘zou het zo kunnen zijn dat je voor twee leeft?’ werd ze nog emotioneler. “Ik ben naar dat kindje vernoemd” zei ze.”

De vader staarde voor zich uit. Om hem heen vulde de kantine zich met kinderen, Sinterklaas was binnen gekomen. Hij bleef maar knikken.

“Dat dus” zei hij. Toen knikte ik. “Dat dus.”

Onbewuste apen op schouders. Ik kan nog honderd voorbeelden geven. Vaak begint het met een vraag. ‘Waarom kan ik geen keuzes maken?’ ‘Ik snap niet waarom ik altijd zo bezorgd ben.’ ‘Het lijkt wel alsof ik nergens bij hoor.’ ‘Waarom blijf ik toch altijd zo uitstellen?’ ‘Ik heb last van…’.

Uitzoomen in plaats van inzoomen. Soms gebruik ik poppetjes, soms de voorwerpen die in het bos liggen als we buiten zijn.

De vader ging iets stiller weg dan dat hij gekomen was. Ik vraag me af of hij Sinterklaas überhaupt opgemerkt heeft.

Ons gesprek bracht me op een idee. Het is Sinterklaastijd. Tijd van cadeautjes en traditie. Ik wil graag iets weg geven! Drie avonden geef ik weg. Aan drie mensen die een vraag zouden willen onderzoeken middels een tafelopstelling. Het kost je niets, het levert je mogelijk nieuwe inzichten. Gewoon, omdat ik het fijn vind om iets weg te kunnen geven.

Het werkt als volgt: als je geïnteresseerd bent stuur je even een mail naar info@metmaaike.coach met vermelding van je gegevens en je vraag.

Er is ruimte voor drie mensen. Mocht je zelf geen vraag hebben, maar een vriend of collega wel; stuur dit verhaal even door. De locatie is in Nijmegen, goed bereikbaar met de trein en parkeerplaatsen zijn er ook voldoende. Een avond in januari, maar de exacte datum leggen we samen vast.

Ik zie graag je mail vóór 17 december. En mocht je twijfelen of je onderzoeksvraag of probleem werkbaar is, schroom niet om me even te bellen.

Trouwens; die aap op de foto is een halfaap. Ook daar hou ik van.