3 oktober 2017

Ik was acht jaar

“Ga je dat allemaal op het internet zetten?” vroeg m’n moeder. “Moet je dat niet een beetje voor jezelf houden?” Ze had het onderstaande gelezen.

Zonder aarzeling zei ik: “En dat is nou juist het probleem.”

 

Acht jaar. Mijn handen werden achter mijn rug vastgehouden en ik kon geen kant op. Ik werd klem gezet door twee kinderen, waaronder mijn ‘vriendinnetje’ die net zo vaak mijn vijand was. “Halen jullie ze uit de heg? Dan houden wij haar vast!” riep ze naar de anderen. De andere zes kinderen liepen naar de heg en naar de schoolmuur om spinnen te pakken. Om op mij te zetten. Ik schreeuwde en probeerde los te komen. Ik kon geen kant op.

Afgelopen week was het de Week tegen eenzaamheid en daarvoor de Week tegen pesten. Ik hou dat soort dingen nooit bij, maar deze bleven hangen in mijn hoofd. Op z’n zachtst gezegd, ik heb er wel iets mee.

Het spinnenincident is maar één voorbeeld uit mijn basisschooltijd. Maar ook het niet mee mogen doen met spelletjes in de pauze. Dan maar alleen spelen. Uitgelachen worden. En als ik de moed bijeen had geraapt om te vragen of ik toch mee mocht doen kreeg ik vaak het antwoord: “Jij bent stom en kunt niks”.

Op de middelbare school ging het er nog iets harder en geniepiger aan toe.

Tijdens de pauze in de aula naar de wc gaan en je tas in de prullenbak vinden. Deze toch maar weer oppakken en bij de klas gaan zitten waar er niemand tegen je praat. Voor het oog van de hele klas vernederd worden. Niemand die iets doet, zelfs de docent niet. Alleen naar school fietsen omdat niemand op je wacht. En zo kan ik nog een boek vol schrijven.

Zoals mijn driejarige dochter de dingen uitdrukt: “Tot de maan en terug”, zo eenzaam heb ik mij gevoeld in mijn jeugd. Diepe eenzaamheid. Resulterend in een zware depressie op mijn zestiende. Verlangend naar de dood, omdat ik niet wist hoe ik moest leven.

 

Ondanks anti-pestprogramma’s en de aandacht voor eenzaamheid in alle leeftijdscategorieën, zijn en blijven deze twee thema’s onderdeel van de maatschappij. Het is een illusie te denken dat we dit kunnen tackelen.

Je kunt een volle agenda hebben, ongeacht leeftijd, maar je eenzaam in het leven voelen. Op school kan de juf misschien extra goed opletten, maar het meeste gebeurt stiekem.

Er zit schaamte op. Eenzaamheid en schaamte gaan hand in hand.

En hier ligt het euvel: het meeste blijft onder de radar.

Ik ben er goed uitgekomen. Mijn littekens branden af en toe onder bepaalde omstandigheden. Dat is oké en dat doet pijn. En tegelijkertijd sta ik hier, nu, zonder maskers in het fijne leven.

Maar als ik dan toch iets mag aandragen; ga naar buiten. Letterlijk en figuurlijk.

Ga de wereld in. Als je uitgekotst wordt in je kleine omgeving, hoor je altijd nog bij de rest van de mensheid. En praat. Of schrijf. Over je eenzame gevoelens. Over je schaamte. Je gedachten zijn in staat om een donkere denkcirkel te creëren. Als je niemand toe laat in je gedachten wordt de wereld nog kleiner. Het doet er niet toe hoe oud je bent. Of waar het vandaan komt. Treed naar buiten.

 

Als er licht op een schaduw valt, is er geen schaduw meer.

Ik luister.

Reacties (2)

  • Nicky
    okt 4, 2017

    Wauw wat moedig om dit te schrijven. Maar helaas wel de waarheid. Mijn zoontje is nu 8 en heeft hetzelfde probleem. Dit word nog eens versterkt door het feit dat hij gediagnosticeerd is met autisme. Het enige wat ik als ouder kan doen is op komen voor mij kind en hem helpen waar ik kan.

    Beantwoorden
    • Maaike van der Heiden
      nov 29, 2017

      En wat moedig om dit te schrijven. De machteloosheid verduren, dat vraagt veel van je als ouder. Heel veel sterkte met het bijstaan van je zoontje.

      Beantwoorden

Laat een reactie achter op Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

maaike’shersenspinsels

Nieuwsgierig naar mijn hersenspinsels en activiteiten?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief!

Ja, ik ontvang graag de nieuwsbrief(4 à 5 keer per jaar)