Ik neem jullie mee in mijn proces. Mijn haat-liefde verhouding met mijn hoge lat. Schrijven vind ik leuk. Maar als het op het internet komt te staan moet het goed zijn. En Maaike, wat is dan goed? Nou, net zo goed als degenen die dit al jaren doen of een professionele cursus hebben gedaan. Of journalistiek hebben gestudeerd. Of gewoon Harry Mulisch heten.

Ik noem het maar digitale plankenkoorts. Het doet me denken aan die keer dat ik bijna in mijn broek plaste van de zenuwen, vlak voordat ik op moest voor de talentenjacht op mijn middelbare school. Eindelijk had ik al mijn moed verzameld om me op te geven. Ik had een a capella nummer uitgekozen (zonder enige begeleiding). Eigenlijk sta je dan in je onderbroek. Niets meer om je achter te verschuilen. Het nummer duurde tot de helft en toen begon ik onzin uit te kramen. Mijn tekst was weg. Ik zong maar wat. Ik schrok er zó van dat ik stil viel. De pijnlijke stilte in de zaal was voelbaar en ik rende naar achter. Ik hoorde nog vaag het applaus toen ik snikkend in de coulissen stond. Gefaald.

Het doet me ook denken aan mijn allereerste coaching sessie. ‘Als ik het maar goed doe, als de ander maar een doorbraak heeft wat zijn leven zodanig veranderd dat ie vrij is van al zijn problemen. Voorgoed.’ Belachelijk doel natuurlijk.
Gefaald.

Goed. Schrijven vind ik dus leuk. Heb ik altijd een diepe boodschap? Nee. Is mijn kwaliteit altijd 300 %? Eh… Nee. Ben ik mezelf nu aan het indekken? Nee.
Ik koester mijn hoge lat. En steeds vaker schop ik ‘m de deur uit. Het is natuurlijk niet voor niks een lat relatie.

Leuk als je mee leest. Of schrijft. Of voelt. Ik lees het graag!

ps. Het publiek had het helemaal niet door. Ik werd naderhand zelfs gevraagd voor een optreden. Hoezo gefaald. En toch blijft ie hangen in het hoofd als negatief. Herken je dat?