Een dame met pit. Ferme tred. Zoals ze zeggen: Er komt wel iemand binnen. Weet wat ze wil.

Zouden ze zeggen. Het tegenovergestelde is waar. Dat weet ze nou net niet. Ze weet niet wat ze wil.

We hebben net een uur gewandeld en praten over werk. Over keuzes, drijfveren en behoeften. Wat wil ik nou? Waar word ik nou echt blij van? Welke baan past nou werkelijk bij mij? Waar hecht ik waarde aan?

Ze is niet de eerste die bij mij komt met dit vraagstuk. Als we de cijfers erbij pakken is 1 op de 4 werknemers niet tevreden met z’n werk. En daarvan zou 65% het liefst een andere baan willen.

Tijdens een etentje onder vriendinnen pols ik eens hoe het in mijn persoonlijke omgeving leeft. Vier dames aan tafel, flinke carrières en de (meeste) zaakjes op orde. Ik gooi het onderwerp maar eens op tafel.

“Hoe tevreden zijn jullie met je werk?” vroeg ik.

“Tsja, na mijn studie ben ik er gewoon ingerold” zegt de één. Een ander vult aan:” Na mijn stage ben ik blijven hangen, een keer van werkgever gewisseld en nu zit ik alweer 10 jaar hier.”

Ik kreeg geen antwoord op mijn vraag, dus ik waagde nog een poging.

“Als je mag zeggen wat je stiekem graag zou willen, wat zou dat dan zijn?”

“Oh”, zei de stagehanger, “dat weet ik wel. Ik zou stiekem willen stoppen met mijn werk en iets heel anders gaan doen.” “Ik zou stiekem een boek willen schrijven.” zei de ander. De derde vervolgde: “Ik denk stiekem wel eens na om docent te worden.”

“En jij?” Drie paar ogen keken me aan. Ik moest even nadenken. Vorig jaar heb ik deze vraag grondig uitgepluisd. Ik ben zelfs naar een loopbaancoach geweest. Mentaal m’n beroep(en) in de prullenbak gegooid om te kijken waar m’n passie ligt. M’n beroepskeuzes uit het verleden geanalyseerd. Eén van de resultaten: een andere manier van coachen, nu vormgegeven als MetMaaike.

“Stiekem zou ik wel eens een themadag willen organiseren.” was mijn antwoord. “Misschien iets met loopbaanvragen of mentale veerkracht, verschillende werkvormen, een inspirerende spreker en lekker eten. Zoiets.” Dit is iets wat al langere tijd in m’n hoofd zit.

Na nog meer bekentenissen zaten we uiteindelijk te brainstormen over hoe deze dag er dan uit zou moeten zien. Hierover in het nieuwe jaar meer.

En nu jij. Wat zou jij stiekem willen? Ben je tevreden met je werk?

Kijk, het gras is altijd groener aan de overkant. ‘Leuk hoor Maaike, maar als ik stiekem meer zou willen breien dan kan ik daar toch geen inkomen mee genereren?’

Nee dat klopt. Maar in een hele week werken we toch aardig wat uurtjes weg. 52 weken lang. Jaar in, jaar uit. Wat zou het je opleveren om eens een onderzoekje te starten naar wat er wel mogelijk is? Welke behoeften schuilen er onder het breien? Misschien wil je creëren. Of wil je meer resultaat ervaren in je werk. Of minder mensen om je heen. Of anderen iets leren.

Ben ik tevreden met mijn werk? Absoluut. Ga ik dit de komende 10 jaar doen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik steeds beter begrijp waar m’n hart harder van gaat kloppen.

Een grote belemmering bij loopbaanvragen is dat we onszelf allerlei beperkingen op gaan leggen. Hieronder een paar genoemd.

• Ja, maar daar zijn geen vacatures in
• Ja, maar daar heb ik niet voor geleerd
• Wat heeft zo’n ideaalplaatje nou voor zin? Dan krijg ik alleen maar de deksel op m’n neus
• Ze zien me aankomen, dat kan ik echt niet vragen van mijn baas
• Als ik zeg dat ik minder ga verdienen wordt dat thuis niet gewaardeerd
• Dat kan ik niet
• Dat durf ik niet
• Daar solliciteren gelijk 100 man op, ik maak echt geen kans
• Ach, als ik me een beetje aanpas dan is mijn huidige baan misschien toch nog wel oké
• Dan staat alles op z’n kop, ik weet niet of ik daar wel aan toe ben

De kunst is om iedere keer weer deze stemmen liefdevol uit te stellen. Later in het proces mag je de realiteitscheck erover heen leggen.

Eerst onderzoeken wat je wil. Heel stiekem.

Een stiekeme eerste, ferme stap.