Einde van de vakantietijd. Mijn gezelschap is een glas rode wijn en een noteblok. Ik overpeins mijn vakantie en mijn workshop nog eens grondig.

Pissig was ik. Gefrustreerd. Teleurgesteld. En beschuldigend.

Twee weken geleden begon ik aan een Masterclass Zhineng Qi Gong (spreek uit als: Tsjie Kong). Voor degenen die niet weten wat dat is; ik weet het ook nog steeds niet. Zoiets als Thai Chi, maar dan anders.

Een cadeau zou het moeten zijn. Een lief, onthaastend en rustgevend cadeau voor mezelf. Afgelopen voorjaar heb ik me een beetje over de kop gewerkt en bij de druk op de knop ‘aanmelden’ voelde ik: “Fijn, echt even tijd voor mij. Vier dagen iets nieuws leren, waar ik helemaal van opknap. Iets met lijf en geest en een betere energiehuishouding; mooi!”

Op dag één meldde ik me bij de balie van een groot hotel in Epe waar de cursus zou zijn. Anne Hering, oprichtster van Zhineng Qi Gong in Europa heette me welkom. 10 nationaliteiten verdeeld over 40 deelnemers waren vertegenwoordigd in een grote zaal, en vooraan stond een blije Chinees. Master Yuontang Liu.

Ik weet niet of je wel eens een chinees uit China Engels hebt horen praten. Op enkelen daargelaten, is dat een tergend karwei om het te verstaan. Transparant werd transpirant, body werd boooooodie, mind werd maaaaaaind, harmonised werd harmonaaaaaaist en experience werd ekpiediejens.

Het werd aangevuld met nog wat Chinese Qi Gong termen (dantien, Yi Yuan Ti, Hao Le), plus nog wat bewegingen erbij met 3 meditatielevels en innerlijke bewustzijnsniveaus, et voilà: kortsluiting.

Ik stond daar zo hard m’n best te doen om er iets van te begrijpen, mee te doen, om me heen te kijken of ik de enige was die achter de bewegingen aanliep en vooral heel hard te voelen of ik de ‘hole booooooooodie fiiiieeeeeld’ om me heen had. Het lukte niet. De volgende oefening weer niet. En de oefening erna ook niet. Zó frustrerend.

Ik kreeg daarentegen wel een lachaanval, terwijl iedereen geconcentreerd en zen om me heen stond, omdat Master Liu z’n uitspraak me deed denken aan Dory uit de disney film Finding Nemo. (dat stuk waar ze ‘Whalish’ praat, voor de kenners).

Na twee dagen barstte de bom. Ik was pissig. Pissig op de organisatie dat ze verkeerde verwachtingen hadden geschapen door me als nitwit hier aan deel te laten nemen. Ik had nog expliciet een mail gestuurd met mijn zorg. Ik was boos op Master Liu die maar bleef praten als Dory. Gefrustreerd dat het me niet lukte. Teleurgesteld in mezelf dat ik me er zo over aan het opwinden was. Schuldgevoel omdat het geen goedkope masterclass was. En dat alles tegelijk en door elkaar. Bah.

Ik besloot er mee te stoppen. Blijkbaar was dit niet het moment en de plek om dit te leren.

Maar hoe pissig ik ook was, er was ook iets wat me daar hield. Ik had geen idee wat. Alles bij elkaar genomen; verwarring. En verre van ‘rustgevend, even lekker een moment voor mezelf en een liefdevol cadeau.’

Vastberaden besloot ik op de derde ochtend tegen Anne te zeggen dat ik er mee ging stoppen. Ze keek me begripvol aan en begon te lachen. Ze vertelde dat zij ook ooit al met haar koffers op weg was naar het vliegveld in China omdat ze er zó klaar mee was, maar dat haar Master, met wie ze eigenlijk niets meer te maken wou hebben, nog twee uurtjes van haar vroeg.

Waarop ze vroeg: “Heb jij nog een uurtje?” Tja. Ik was zo vastberaden. Maar ik besloot om ja te zeggen en zo zaten wij samen de basisbeginselen door te nemen.

In plaats van naar de auto ging ik weer terug naar de ruimte, met wat puzzelstukken op z’n plek. Liu was bezig met een les over ‘conscious consciousness’ en ik keek naar mijn Duitse mede-dissident en begon te lachen. We hadden afgesproken dat we het woord ‘conscious’ zouden turven.

Terwijl ik muitende streepjes zette merkte ik dat m’n mindset was veranderd; Ik stond mezelf toe dat er verwarring was. De verwarring was prima. En Dory ook. En achter de feiten aanlopen ook.

Verwarring is een mooi verschijnsel. Ik zie het regelmatig bij klanten. Bij mede cursisten bij de opleiding die ik volg. Bij mezelf. Verwarring betekent beweging. Af en toe gehusseld worden of zelf husselen maakt je weer scherp. Van verwarring komt groei.

En zo ook hier. Je zou kunnen zeggen dat het leuk is voor het verhaal om er iets positiefs van te maken, maar eerlijk is eerlijk; uiteindelijk was die dag een topdag. Ik ben blij dat ik weer terug naar het lokaal ben gegaan i.p.v. naar de auto.

Master Liu was een wijs man door me in de knoop te laten zitten. Verwarring is een mooi cadeau.

En vooruit dan, hier de link met Dory die ‘whalish’ praat… 🙂