Nu Maaike. Nu. Nu heb je tijd. Anderhalf uur. Het is pas 21:00 uur. Doe iets. Maak iets. Wees creatief. Laat je meeslepen in een verhaal om te schrijven. Waarom komt er niets? En gisteren ook niet? En al een paar weken niets? Op Linkedin en in tien appgroepen zijn ze allemaal heel productief, maken ze de mooiste dingen, echt succesvolle mensen lijken mee te veren op de digitale golven die deze pandemie veroorzaakt, en jij? Je blijft achter. Doe eens wat meer je best. Straks pies je nog naast de pot als alles weer voorbij is.

Ach, hou toch je smoel. Het is wat het is. Ik kan me nu wel druk gaan maken, maar daar schiet ik niets mee op. Gewoon bij jezelf blijven, je hoeft niet mee in de online movement. Alles is tijdelijk. Hoe dan ook, het komt goed. Blijf gewoon lekker genieten van de zon, de natuur en blijf bij jezelf. Jullie (manlief en jij) verrichten al fantastisch werk door de kinderen hier safe en sound doorheen te loodsen. Dat is je bijdrage. Dat er dan even geen creativiteit is, soit. Het is.

Mijn innerlijke dialoog is mijn vermoeiende metgezel in Corona tijd.

Ook heb ik andere uitwisselingen. Met andere metgezellen.

“Mam? Kun je even helpen?” Onze zesjarige dame valt bijna om als ze de zware knutseldoos uit de kast wil tillen. Ik neem ‘m over en zet ‘m op een stoel naast de tafel neer. “Weet je nu wel wat je wil maken?” vraag ik. “Luister, je moet het nu echt even zelf bedenken. Ik zet alles voor je klaar, maar verder is het aan jou. Ik ga je niet helpen, ik ben vanaf vanochtend 9 uur onafgebroken met les geven én jullie bezig, nu ga ik even zelf wat doen. Gesnapt, gesnopen?” Ik stal de hele santenkraam uit. Vilt, glitterpapier, gekleurd papier, kartonpapier, gewoon papier, potloden, lijm, stickers, stempels, stofjes, de hele HEMA ligt op tafel.

Ik zet mezelf op de bank met een kop thee en een boek van m’n werk.

Twee minuten. Eén bladzijde.

“Maaam?”

“Ja?”

“Ik weet niet wat ik moet maken.”

…grmbslxqjff….

“Oh echt? Kijk dan maar even op google bij Paasknutsels, misschien staat daar wat bij.”

Stilte.

“Maaam?”

“Jaaa?”

“Het lukt niet. En het is allemaal veel te moeilijk.”

Vervolgens struinen we samen tien minuten langs Pinterest, Google afbeeldingen en versier-je-huis-doe-het-zelf-onmogelijke-knutsel pagina’s. Mijn thee is bijna koud en mijn boek roept inmiddels mijn naam.

“Weet je. Je moet toch echt iets zelf bedenken, hier staan allemaal knutsels op die òf te moeilijk zijn, òf we hebben het materiaal niet, òf het is de zoveelste wc-rol paashaas. Oké? Ga maar gewoon lekker frutselen en kijken wat er uitkomt.”

Twee minuten. Inmiddels drie bladzijden verder.

“Maaam?”

“Wat is er nou?”

“Mag ik zo’n boterkuipje uit de plastic zak uit de trapkast? Dan kan ik daar iets mee maken.”

“Nou vooruit. En dan hou ik op. Ik moet ‘m wel even schoonmaken,” antwoord ik. Voor de zekerheid neem ik nog wat extra bakjes uit de recycle zak, boen ze schoon, ben weer vijf minuten verder en leg ze op tafel met de boodschap: “Zo. Nu heb je toch echt genoeg. Veel plezier ermee.”

Ik kijk op de klok. Hoe lang zou het dit keer du…

“Maaam?”

“Mag ik dansen?”

Een inwendige golf van lichte vloekerij bereikt nog net niet mijn mond. Ik bijt op mijn lip.

“Tuurlijk. Ruim je wel even je knutselspul op?”

Ze kijkt me aan, kijkt dan naar de enorme stapel op tafel en zegt met een pruillip: “Ja maar mam, jij hebt dat allemaal op tafel gelegd!”

En toen? En toen? En toen was het even klaar. Voor mij.

Zij ging dansen. Ik ging even huilen.

Maaike, niet zeiken. Niet zeuren. Het gaat hier gesmeerd. Het gaat goed. De kinderen gaan fantastisch, we hebben een steady ritme, er is volle aandacht voor schooltaken, leuke dingen doen, buiten spelen, samen spelen, cake bakken, schilderen, spelletjes, presentaties maken, bootcampen, gymmen; kijk naar jullie meiden, ze varen er wel bij. Daarnaast werk je niet in de zorg, of een vitaal beroep, die hebben het veel zwaarder. Je mag in je handjes klappen dat je er nu zo voor je kinderen kan zijn. De mensen in de zorg hebben helemaal geen tijd voor zichzelf of voor hun kinderen.

Jaja. I know. Je hebt gelijk. Het gaat ook goed. Met hen, met mij. Tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat het hele Corona gebeuren ook iets met mij doet. Even alleen zijn, wat voor mij opladen betekent, is er niet bij. Mijn hele inkomen valt weg. De baan van mijn vriend is één en al onzekerheid. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Na een achtuurjournaal ben ik nog een half uur van de leg. Ik geef alles van mezelf om de kinderen door deze onveiligheid te loodsen. Een sluier van onrust bereikt, onvermijdelijk, zo nu en dan ook mijn mentale huis.

Heen en Weer. Yin en Yang. Engeltje en Duiveltje. Rust en Onrust.

Ik heb ze allemaal. Jij ook?