Ergens in 2007 had ik me, als beginnend coach, ingeschreven voor een workshop over faalangst.

In een loods ergens in Hoofddorp werden we ontvangen, met een zelfgemaakte ringbandklapper en een kringetje van acht stoelen. De ruimte was te hoog en te breed voor zo weinig deelnemers. De hoeken waren daarom opgevuld met fitnessapparatuur en achter een kamerscherm stonden wat verhuisdozen opgestapeld.

Mijn buik gaf me al een dag van tevoren wat signalen, die ik toen niet zo goed begreep. Ik zou immers leren hoe je mensen kon helpen met faalangst, dus het hoefde niet persé over mij te gaan. Dacht ik.

Het incheckrondje begon. Vele deelnemers vertelden dat ze een goed lopende praktijk runden, of dat ze dit als aanvulling zagen op hun eerdere studies psychologie, HR management, of laatste universitaire graad.

Daar zat ik dan. Geen praktijk. Geen studie afgerond, behalve HAVO en (destijds) wat losse opleidingen daarna. De vraag: “En Maaike, wat is jouw achtergrond, welke studie heb jij gedaan?” was altijd al een lastige. Nog steeds eigenlijk. Hoe vertel je dat veel reizen, verschillende banen in binnen- en buitenland, een autodidactisch vermogen en diverse, specialistische opleidingen eenzelfde niveau kunnen bieden als een afgestudeerde HBO student?

Dat rondje wakkerde mijn maatschappelijke minderwaardigheidscomplex aan, waardoor de spanning bij mij verder opliep. Ik leidde een heel fijn leven, waarin ik alleen maar de dingen deed waar mijn hart naar uitging, maar maatschappelijk gezien was ik een failure. Zo dacht ik. In de ogen van anderen en de maatschappij was ik zo’n studiestaker, die alleen maar liep te lanterfanten en haar talent vergooide. Dacht ik.

Ik was aan de beurt, als laatste.

Ik sloeg dicht. Wist niet meer wat ik wilde zeggen. Wat moest ik zeggen? Ik had toch geen goed verhaal? Ik begon te huilen en haperend en stotterend en vooral ver- excuserend voor mijn emoties, vertelde ik iets over mezelf. Innerlijk sloeg ik mezelf op m’n kop. Zie je wel. Alweer gefaald.

Gefaald in je emoties beheersen, gefaald in jezelf presenteren, gefaald in de maatschappij, gefaald in een goede eerste indruk achterlaten, kortom: maximaal gefaald. Helder nadenken kon ik niet echt, mijn denkende brein was al gekaapt.

De trainer hoorde mijn korte verhaal aan, maar zei vervolgens niets en deed niets. Toen ik klaar was ging hij direct naar de flipover om het programma van de twee dagen uit te leggen. Ik was verbijsterd. Geen knikje, geen ‘welkom’, geen notie van mijn emoties, geen sjoege, niets.

Met als gevolg dat ik nog dieper de faalgroeve in ging: zie je wel, ik heb ook gefaald in het uitkiezen van deze training, in het kunnen inschatten of het hier veilig is. Mislukt.

Pas vele jaren later realiseerde ik me dat ik daar een soort van heractivering kreeg van vele nare gebeurtenissen van mijn schooltijd. Vele jaren ben ik gepest, op de basis- en middelbare school. Meestal onder de radar, waar ik vele pagina’s aan zou kunnen wijden, maar ook vaak publiekelijk in de klas. Briefjes doorgeven met mijn naam en scheldwoorden erop, zodanig dat ik het kon zien maar er niks tegen kon doen. Hard zuchten als ik antwoord gaf op de vraag van de leraar. Fluisteren over mij en me vuil aankijken. Mijn schrift afpakken of gekauwde kauwgum in mijn tas plakken. Een reactie uitlokken waardoor ik op kop kreeg van de leraar, terwijl zij mijn pen afpakten. Op zulke momenten moest ik huilen (ik kon letterlijk geen kant op en de druk nam toe), wat alleen maar een katalysator was voor de pestkoppen. Als een boomerang konden ze me dan ook nog beschuldigen van aandachttrekkerij, terwijl ik juist door hen voor de hele klas voor schut werd gezet.

Dat realiseerde ik me niet toen ik in de loods in Hoofddorp zat. Ik bevroor alleen maar, voelde me eenzaam, niet gezien, vond het een onveilige omgeving en zat mezelf op de kop te geven dat ik wederom gefaald had. Notabene bij een training ‘omgaan met faalangst’.

Na tien minuten powerpoint slides bekijken was ik weer een beetje bekomen en ging ik vol goede moed verder, ik had immers betaald en hoopte als beginnend coach handvaten te krijgen voor mijn potentiële cliënten.

Tijdens de lunchpauze besloot ik een nieuwe openingspoging te doen naar hem, maar het was verspilde energie. Er was geen contact, behalve tussen hem en zijn sigaret.

Dat was de spreekwoordelijke druppel. Dáár begon een nieuwe beweging. Het duwtje omhoog in plaats van omlaag. Ik besloot te gaan. Alles in mij wou weg. Zelfs mijn innerlijke criticus die daarvoor nog zwichtte voor het financiële aspect, stond te juichen toen ik mijn tas pakte en iedereen een goede voortzetting wenste.

Dit was overigens een belangrijke beweging t.a.v. mijn trauma reactivering. Daar waar ik in de klas geen kant op kon, besloot ik nu zelf weg te gaan. De gestolde beweging kon ik voor het eerst afmaken.

Eenmaal de deur uit voelde ik me onverwachts sterk. Ik had voor mezelf gekozen. Ik had niet gefaald, ik had iets gedaan waardoor ik weer bij mezelf kon komen. Mezelf iets anders gegund dan deze, voor mij, onveilige omgeving.  Als je me was tegengekomen had je gezien dat ik een paar centimeter was gegroeid.