30 mei 2018

Fris geklauter

Fris geklauter

 

We bevonden ons in de klimhal. Beter gezegd; de boulderhal. Een hal waar je wandklimroutes kunt klimmen, zonder dat je aan een touw hangt. Als je valt, val je ‘zachtjes’ op een mat. Klimschoentjes aan, witte handen van de kalk en een beetje aanklooien op verschillende routes (variërend in moeilijkheidsgraad), dat is zo’n beetje de essentie.

“Nou, kies jouw route maar uit!’ zei ik. Ze keek naar de grote hoeveelheid routes en koos voor een oranje route, waarbij je ook nog een stuk op de kop moest klimmen. Niet bepaald een startroute voor beginners.

Poging één. Poging twee. Poging drie. En doorzetten. Poging vier. Hmmm, toch maar even uitkijken naar een andere…

“Je kiest niet voor de makkelijke beginnersroute als opwarming, maar gelijk voor een moeilijke. Herkenbaar?” vroeg ik haar. Een lach kon ze niet onderdrukken. “Eh ja, dat doe ik wel vaker ja.”

Vervolgens zijn we een paar simpelere routes gaan klimmen. Even wat succeservaringen opdoen in plaats van een teleurstelling. Opbouwen van inzicht, gevoel en vertrouwen.

Na een paar routes zaten we wat te drinken op een bankje en kwamen we erachter dat klimmen een mooie metafoor is voor hoe je het beste met doelen om kunt gaan.

Kleine stapjes nemen, je kunt niet van A naar Z, de tussenliggende stapjes zijn nodig. Als het niet gaat even een stapje terug. En hoe belangrijk het is om behaalde successen te vieren.

We struinden weer verder, naar een ander gedeelte waar gespierde mannen en vrouwen soepeltjes de wand bedwongen. Tja… voor ons beiden lastig om je meerdere te erkennen als competitief persoon. Maar al gauw lag de focus weer bij haar.

“Denk je dat jij ook een voorbeeld bent, voor anderen?” vroeg ik. Ze dacht na en viel even stil. “Daarnet was je namelijk mijn voorbeeld en heb ik van jou geleerd hoe ik deze route nu moet doen!” riep ik haar toe terwijl ik vier meter boven de grond de laatste knop pakte. “Bedankt!” en ik plofte neer op de mat.

En zo hebben we meer dan een uur onze grenzen verlegd, inwendig gevloekt, aangeklooid op de wand en plezier gehad. Een sessie waar hoofd én lijf met elkaar in gesprek zijn geweest.

We sloten af met een kop thee. We zeiden allebei even niets om de inzichten van de avond door te laten werken.

“Weet je”, zei ze, “ik verbind vaak alle dingen en gedachten aan elkaar. Maar dan ziet het eruit als de gehele klimhal. Alle routes en kleuren door elkaar. Niet te overzien. Het geeft stress, omdat ik niet meer weet wat ik moet doen. Het verlamd. Ik merk nu dat het beter werkt om het eerst te ontrafelen en dan route voor route aan de slag te gaan.”

Ik knikte en liet de stilte z’n werk doen.

We liepen samen naar buiten, inmiddels was het 22:00 uur. De benauwde hitte had inmiddels plaatsgemaakt voor een verfrissende avondbries.

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

maaike’shersenspinsels

Nieuwsgierig naar mijn hersenspinsels en activiteiten?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief!

Ja, ik ontvang graag de nieuwsbrief(4 à 5 keer per jaar)