Ik ben al een week duizelig en heb last van een licht hoofd, tintelingen in mijn voeten en zware benen. Toch maar even naar de dokter. Vrijdag moet ik bloed prikken en wordt er gekeken of ik ijzertekort heb, of Lyme (mijn werk draagt blijkbaar toch nog risico’s met zich mee), of misschien niets.

Als we fysiek ongemak hebben, gaan we naar de dokter. Of naar de fysio. Naar iemand die onze fysieke problemen misschien kan genezen.

Want we willen het niet. Pijn. Ongemak. En er zijn mensen die ons kunnen helpen om datgene wat we niet willen weg te nemen. Win-win toch? Maar geldt dat alleen voor fysieke problemen? Uiteraard niet. Het gaat ook op voor mentale pijn.

We willen ons niet ongelukkig voelen. Of stress ervaren. Of verdrietig zijn. Jaloers mag ook niet. En boos is ook niet professioneel. Even niet lekker in je vel zitten moet zo snel mogelijk over zijn. Net als die burn-out. Een paar sessies ertegen aan en dan ben ik er wel weer bovenop.

Rouwen? Huilen? Niet teveel en niet te lang. Ik pak gewoon de draad op, het leven gaat en moet immers door. Trauma’s uit mijn jeugd? Kom ik maar niet aan. Het lukt me aardig zo. Geen slapende honden…

In o.a. het programma ‘Sophie in de Mentale Kreukels’ gaf de Belgische psychiater Dirk de Wachter zijn visie: “Laat ons alsjeblieft een beetje ongelukkig zijn.”

Het lijkt wel alsof we dat niet meer kunnen. We zijn geneigd van de pijn weg te willen lopen, of te verdoven. Als het iets teveel wordt, schenk dan nog maar een glaasje in. Een vriend van mij is obsessief met voeding bezig. Ook zie ik veel dat mensen vluchten in bezig zijn met anderen, maar vooral niet met zichzelf.

Kortom: we gaan de verbinding met hoe we ons echt voelen niet aan. Uit angst. Pijn of ongemak moet via de voordeur eruit. Maar komt vaak via de achterdeur weer in je huis.

Laten we nou eens leren dat we soms moeten verduren. Dat je je een tijd kut voelt. Dat dat erbij hoort. Dat het misschien een reden heeft. Zonder donker geen licht. Een paar maanden intens verdrietig zijn en als een zombie door je dag komen; het hoeft geen neerwaartse spiraal te zijn. Het is het loswerken van de grond waar weer nieuwe bloemen op kunnen groeien.

Hoe vaak erken jij het gevoel wat je hebt? Mag alles er zijn? En mag het er ook een tijd zijn? En ook een hele tijd, zo lang als het nodig is?

De grootste angst is dat als we eenmaal onze twijfels/angsten uitspreken of toelaten, we het gevoel hebben van controle verlies. Dat als de bal gaat rollen je er aan overgelaten bent. ‘Want stel dat er herinneringen worden opgehaald waarvan ik niet weet wat ze met me zullen doen. Ik wacht wel totdat ik me wat beter in m’n vel voel.’

Het blijkt ook uit de verhalen van mijn coachees. Hardop uitspreken dat het niet goed met je gaat krijgt bijna niemand over z’n lippen. Eenmaal uitgesproken is de eerste stap gezet en zie ik letterlijk dat het lijf zich meer ontspant. Acceptatie.

Laatst vroeg ik aan iemand die al drie maanden thuis zat met een burn-out of hij het al had geaccepteerd. “Hmm, dat is nog wel een ding” was zijn antwoord. Hij was wel blij dat hij vanaf nu ondersteuning kreeg in zijn acceptatieproces.

Gecontroleerd ongelukkig zijn. Het klinkt raar. Maar dat is nou precies waar een coach of psycholoog je in kan ondersteunen.

Ga dus niet naar een coach of psycholoog om je gevoel weg te willen werken.

Maar om het aan te kijken.