26 september 2019

Hoeveel gaten heb jij?

Hoeveel gaten heb jij?

 

Het schoolplein. De supermarkt. Verjaardagen. Mannen én vrouwen. Na onze wereldreis kregen we vaak de vraag: “En? Al een beetje gewend?”

“Nou, niet helemaal,” was mijn antwoord. “Ik vind het tempo, het moeten en de agendadruk best lastig.”

“Ja dat snap ik. Dat heb ik ook en ik ben nog niet eens weg geweest, zoals jullie. Ik heb ook regelmatig dat ik denk van ‘Poeh, kan het niet wat minder?’ En dit en dat en zus, het is ook zoveel wat we tegenwoordig moeten!”

Waarop ik denk: en er is ook zoveel wat we willen.

Tijd is het meest schaarse goed van dit moment. We kunnen tijd zelfs kopen. Eigenlijk hebben we met onze reis niets anders gedaan. We hebben tijd gekocht om samen te zijn, tijd gekocht voor avontuur.

Maar goed, iedereen vindt dit. Dat we veel moeten. Iedereen herkent dit. Iedereen zou wel een tandje minder willen. Maar we doen het niet. Waarom niet? Wat houdt ons tegen? Iets met keuzes en invloed.

 

Keuze Level 1

Sommige dingen liggen buiten mijn invloedssfeer en worden mij opgelegd. Zoals het schoolsysteem. Iedere ochtend om 8:30 acte de présènce, vakantieperioden zijn bepaald, net als studiedagen en 10-minutengesprekken. Ik heb weinig tot geen keuze, mee doen en volgen is hier het adagium. Was het maar waar dat we eigen schooltijden konden bepalen! Of nog ongezien zouden kunnen spijbelen.

 

Keuze Level 2

Daarnaast zijn er ook zaken waar ik wél een keuze in heb, maar gevoelig liggen. Iedereen herkent de gevoelige familiekwesties rondom familiedagen, of Kerst. Je mail nooit of na drie weken pas beantwoorden  wordt de werkgever niet blij van. Je kind kinderfeestjes en sport ontzeggen omdat mama even moet mediteren? Tja. Altijd je vrienden naar jou laten komen en jij niet naar hen is wellicht een goed recept voor het opdrogen van de vriendschap. Kortom, keuzes uit dit spectrum kunnen wel, maar hebben vaak consequenties.

 

Keuze Level 3

En dan hebben we nog dingen waar we een keuze in hebben, maar niet gevoelig liggen. Zoals de boodschappen laten brengen of zelf doen, je huis eigenhandig schoonmaken of een poets laten komen, een tuinman/glazenwasser/containerreinigingsdienst inhuren, of je buurjongen je auto laten wassen voor vijf euro.

 

De meesten beginnen met het aanboren van mogelijkheden uit keuze level 3.

Maar weet je wat nou het gekke is? Ondanks alle hulpdiensten die ingeschakeld worden, hebben de meesten nog steeds het gevoel dat ze te druk zijn. Niemand gaat op zijn gat zitten terwijl de schoonmaakster aan het werk is. Dan gaat de laptop aan, reageer je nog even op de laatste mail en ga je nog even dat pakketje terugbrengen naar de post. En nog even dit en nog even dat. We vullen onze gekochte tijd met ‘evens’.

Dat doen we zonder dat we het door hebben. We vullen het net gecreëerde gat. Terwijl we juist niet meer willen vullen! We willen meer leeg, meer gaten. En als we de gaten hebben, stoppen we ze weer vol.

Hoe dan terug te schakelen?

Wat de reis ons heeft geleerd is dat de vraag niet moet zijn; wat wil ik minder? Maar de vraag moet zijn; van waaruit wil ik leven?

Wat vind ik nou echt belangrijk? Welke waarden streef ik na? Dáár moet het gesprek over gaan. Een gesprek met jezelf, of met elkaar. Waarbij de consequenties uiteraard ook in beeld komen.

En daar wringt de schoen. We willen geen negatieve consequenties. We willen geen pijn of gevoelsmatige achteruitgang. Wel een tandje minder, maar dan het liefst binnen de huidige omstandigheden. Dus kopen we tijd. Maar vullen die met ‘evens’. Een keuze maken die gevoelig ligt doen we liever niet. Geen verlies lijden, maar wel winst willen.

Als hulpdiensten inschakelen je niet voldoende vertraging geeft, dan zit er niets anders op dan keuzes te maken uit het tweede level. Meer tijd met je kinderen doorbrengen? Een (halve) dag minder werken. Minder salaris, minder sparen. Maar meer liefde voelen. En meer echt contact hebben.

Meer luieren en aanprutsen in je schuur? Met je baas gaan praten over soepelere werktijden. Consequentie: af en toe in het weekend werken en dan niet kunnen sporten op zaterdag. Maar wel je creativiteit kunnen laten stromen.

Is het veronderstelde ‘verlies’ wat we lijden ook echt verlies? Lever je echt iets in, of levert het je meer én ander geluk op?

In deze drukke prestatiemaatschappij komt veel op je af. Het vergt dan ook enige moed om je een beetje los te wrikken van de tredmolen. Om niet mee te gaan in de vanzelfsprekendheid van systemen en sociale verplichtingen. Dat hoeft niet gelijk te betekenen dat je een newborn hippie moet worden, okselhaar moet laten groeien of we je aantreffen met badsokken in sandalen.

Maar wel dat je leeft naar jouw waarden. Jouw dromen. En keuzes zelf maakt i.p.v. dat het je iedere dag overkomt.

In één week zou onze 9 jarige dochter de volgende agenda hebben: gewoon school, avondvierdaagse tot 21:00 uur (lees 21:30 in bed), een hele dag slottoernooi met hockey op zaterdag, aansluitend een slaapfeestje bij een vriendin en als toetje nog een verjaardag op zondag. In onze ogen te veel en vertelden haar dat ze een keuze moest maken. Ze was verdrietig want ze wilde én graag met haar vriendinnen lopen, én een medaille, én ook naar het hockeytoernooi én ze had nog nooit een slaapfeestje gehad. Overal bij willen zijn en, begrijpelijk, er vooral bij willen horen. Uiteindelijk koos ze ervoor om de vierdaagse te laten schieten.

Toen ik dit vertelde aan andere moeders kreeg ik een paar eerlijke reacties terug. “Goh, wat goed dat je haar de keuze hebt gegeven. Het komt al niet eens meer in me op. Het stroomt m’n agenda binnen en ik ga gelijk kijken hoe we het allemaal kunnen regelen.”

Ook mijn eerste reactie is in de regelmodus te schieten. Met alles. Agenda erbij, beetje puzzelen en het lukt altijd.

Keuzes maken die in het moment schuren, maar uiteindelijk gaten opleveren. That’s the key. En hoe meer gaten je ervaart, des te beter je je erin kunt laten zakken. De meesten van ons hebben op vakantie een paar dagen nodig om echt in een vakantiemodus te komen. Zo ook met gaten. Begin ze te creëren! Zodat je vervolgens er aan toe kan geven. En daadwerkelijk kan prutsen in je schuur. Of een legohuis te bouwen met je kids. Of voor je uit zitten staren. Of…

Ik zeg maar zo: één gat is geen gat. 🙂

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

maaike’shersenspinsels

Nieuwsgierig naar mijn hersenspinsels en activiteiten?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief!

Ja, ik ontvang graag de nieuwsbrief(4 à 5 keer per jaar)