Lekker stoeien

Daar zaten we in Kathmandu. Ons eerste hotel, onze eerste bestemming van een zeven maanden durende wereldreis. Terra en Maila, onze kinderen van 9 en 5 jaar, sprongen van het ene bed naar het andere. Bonjourden ons de hotelkamer uit, want ze waren druk. Met sworstelen. Een zelfbedachte combinatie van stoeien en worstelen. “Dááág mam, gaan jullie maar koffie drinken of zo! Wij gaan sworstelen!”

Zo blij waren ze de avond ervoor niet… Kathmandu is een vieze, stoffige, met uitlaatgassen doordrenkte stad. Stel je even voor dat je vijf jaar bent. Je kleine handje stevig geklemd in papa’s hand. Je gedachten gaan naar je eigen warme bed waar je twee dagen geleden nog in lag. Niet voor lang, want papa trekt je mee over een snelweg in het donker, met onophoudelijk schel getoeter. Alle taxi’s, tuktuks, brommers, bussen krioelen door elkaar, de stoep is niet meer dan een zanderige strook langs de zesbaansweg waar je om de haverklap struikelt, maar waar je gelukkig nog steeds papa’s hand voelt. Het lijkt alsof alle koplampen op je af komen. Geen enkel herkenningspunt hebbend van je eigen kleine leventje.

Vervolgens een uur wachten op je eten. Tomaten die niet naar tomaten smaken, een hamburger die ook vies is en veel buikpijn hebben. Van alle indrukken en van je een hoopje ellende voelen. Alle gevoel van veiligheid weg.

Reizen moet je echt leren. Hoe je dat moet doen vind je nergens in een boekje, alle reisgidsen ten spijt. Je kunt het alleen maar leren door het te doen, te ervaren en soms te ondergaan.

Hoe cliché het ook klinkt; hetzelfde geldt toch ook voor het leven. Hoe je het moet doen moet je zelf uitvinden, ervaren, maar het accepteren van je ongelukkig voelen is meestal een lastige… Vaak willen we niet ondergaan. Of verduren dat je een tijdje niet lekker in je vel zit. Aan de slag! Weg ermee, ik wil me weer goed voelen! Wat moet ik doen om me minder somber te voelen? Hoe krijg ik dat gepieker uit mijn hoofd? Ik wil graag weten waar mijn passie ligt, want dan kan ik actie ondernemen! Ik heb nu wel lang genoeg gehuild, het moet nu maar eens afgelopen zijn.

Een vriend van mij bouwt deze onvrede over de onvrede weer om naar een ‘uitdaging’: “Ik wil best accepteren dat ik nog een metaforische winter door moet, maar heb je dan wat tips hoe ik dat het beste kan tackelen?” Prachtig. Een beter voorbeeld van de doe-maatschappij heb ik niet.

We willen niet ongelukkig zijn. Mjah, voor eventjes dan. Het mag niet te lang duren.

Tegen die vriend van mij zei ik: “Ach, zak er in.” Hij keek me beledigd aan. “Nee, echt,” zei ik. “Zak erin, je hebt nog wat te zakken. Ik heb geen tips. De kracht zit juist in het niets ertégen of ervoor willen doen. Uit je hoofd. In je lijf. Zak daar in. Zo lang het duurt. En meer zeg ik niet.” De rest van de wandeling brachten we in stilte door. Ik voelde zijn boosheid. Hij heeft me een paar weken niet meer gebeld. Na vier weken sprak ik hem weer. “Je had gelijk,” zei hij. “Ik dacht ik ga even bij Maaike langs, die helpt me er wel eventjes bovenop of geeft me tips zodat ik weer door kan. Ik was op zoek naar pleisters. Dank je wel voor dit inzicht.”

Terug naar Kathmandu, de hotelkamer. Onze meiden kwamen na 20 minuten, met een rood hoofd en hijgend, naar ons toegelopen. “Uitgesworsteld?” vroeg ik. “Heerlijk,” zei Terra.

Laten we wat meer accepteren dat we soms moeten sworstelen.

Ik loop graag naast je als het zover is!

ps Mocht je het leuk vinden om iets te lezen over onze reis, of inspiratie op te doen voor een eigen reis: gezinopwereldreis.nl