11 oktober 2018

Verdwalen

VERDWALEN

 

Op mijn negentiende maakte ik mijn eerste reis. Naar Brazilië. Twee maanden reizen, met een rugzak, een flinke portie naïviteit, zonder telefoon, maar met een woordenboek en boerenverstand.

Ik weet nog goed dat ik verdwaald was. In Rio de Janeiro, om 23:00 uur ’s avonds. Ik had geen adres van mijn slaapplek (ik sliep bij een local) en dacht te weten hoe ik terug zou moeten lopen. Toen ik merkte dat ik weer op dezelfde hoek uit kwam, besefte ik me dat ik verdwaald was. In een niet zo heel fijne buurt. “Shit”, vloekte ik inwendig. Daarna volgde de echo van mijn moeder: “Kind, doe je voorzichtig?”

Lang blond haar, klein rugzakje; van een kilometer afstand kon je zien ik dat een ‘Gringo’ was, een westerling.

Het idee destijds dat ik op reis ging, was van zó’n grote betekenis. Het was míjn idee, mijn doel. Het gaf me zoveel energie om een doel te hebben, daar naar toe te werken, waardoor de dagen een andere kleur kregen. Ik was gemotiveerd in alles en kon ook ineens de stank verdragen van mijn huisgenoot die ’s ochtends met zijn kop koffie op de wc uitgebreid ging huishouden, om vervolgens nog een bus wc spray leeg te spuiten.

Het lijkt gek, maar op een of andere manier vergeten we in onze rat-race doelen te hebben. Bewuste doelen. En dan bedoel ik niet de vakantie naar Frankrijk, wat vaak meer een onderbreking is om op te laden.

Ik bedoel een vervulling van een verlangen. Het kan groot, het kan klein. Ik sprak laatst een oud-collega en ze vertelde me dat ze altijd al viool heeft willen leren spelen. Ze heeft nu, op 41 jarige leeftijd er eentje gekocht. “Maaike, ik vind het zo te gek. Iedere dag pak ik ‘m op en speel ik wel een uur. Ik weet niet waar ik de tijd vandaan haal, maar ik ben zo een uur verder. Over 10 jaar wil ik graag een speciaal nummer kunnen spelen. Ik geniet van mijn viool!” Heerlijk. Aanstekelijk ook.

Het doel an sich is niet zingevend, maar het is de onderliggende behoefte waar gehoor aan gegeven wordt. In de vele reizen die ik heb gemaakt zit mijn verlangen van vrijheid. De behoefte om me één te voelen met de wereld. Ontdekken en verwonderen. Dáár word ik blij van.

Vorige week keek ik met een coachee terug op de sessie daarvoor. “Weet je, het geeft me zoveel rust. Ik weet nog niet wat ik precies wil, maar het is omgedraaid. Ik heb nu zin om alle mogelijkheden te ontdekken. In plaats van dat het moet vanuit onrust. En ondertussen mag ik een fijn leven hebben. Zo fijn!”

Vier weken daarvoor zag ik een hele andere vrouw. Emotioneel, zoekend, verdwaald in alle mogelijkheden.

 

Daar stond ik dan. In Rio. Wat te doen? Ik besloot mijn pet op te zetten, te gaan lopen alsof ik er al jaren woonde, met zelfverzekerde stappen en mijn blik vooruit. Ik zou vast wel weer iets tegenkomen wat ik zou herkennen. Ik voelde in het duister de blikken van de luidruchtige hangjongens in mijn rug en mijn zweethanden in mijn broekzak. Van iedere voetstap achter me werd ik nog alerter.

Na een kwartier vond ik weer een herkenningspunt. Eenmaal aangekomen bij mijn slaapplek plofte ik neer op de bank en begon te huilen van ontlading.

De dagen erna kwam langzaam het besef dat verdwalen eigenlijk best fijn is. Toegegeven, het was niet de meest veilige en handige plek.

Maar verdwalen werd (en is) voor mij: niet weten waar je uitkomt, je kunnen laten verrassen door wat er op je afkomt en los laten hoe je eruit komt.

Het werd een nieuw verlangen.

Nu begin ik, met mijn gezin, aan een nieuw doel. Iets waar we jaren voor gespaard hebben, de afgelopen maanden alles aan hebben voorbereid; we gaan weer op reis! Iets meer dan een half jaar gaan we reizen, beginnend in Nepal en eindigend in West-Australië.

Dansen in de woestijn, drie weken wandelen in de Himalaya, de kinderen les geven op een strand in Vietnam. Over zeven dagen staat ons vliegtuig klaar om op te stijgen.

Ons doel. Ons idee. Ons verlangen.

Tijd om weer te gaan verdwalen.

 

p.s Als je het leuk vindt om mee te lezen, om inspiratie op te doen of om te kijken hoe dat gaat met jonge kinderen; https://gezinopwereldreis.nl

Mijn nieuwe site, waarbij je je mailadres kunt achterlaten op de blogpagina. Dan krijg je een bericht als er een update is.

En anders tot in het voorjaar!

Reacties (1)

  • Babette
    okt 18, 2018

    Wat een mooie blog. Aanstekelijk ook mijn eigen verlangen tot doel te verheffen. Geniet met volle teugen!! Van al
    jullie dwalingen! Ik lees heel graag mee. X

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op Babette Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

maaike’shersenspinsels

Nieuwsgierig naar mijn hersenspinsels en activiteiten?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief!

Ja, ik ontvang graag de nieuwsbrief(4 à 5 keer per jaar)