Iedereen kent de term Mindfulness. Met aandachtigheid je dag beschouwen, vanuit opmerkzaamheid accepteren dat wat er is, zonder oordeel.

Onze dochter van drie kan zo mooi aandachtig haar beschuit naar binnen knagen. Niets anders dan dat ding tussen haar vingertjes is belangrijk. Het geluid van iedere hap maakt het nog leuker, want ja, zo’n ding kraakt zo lekker. Helemaal in haar eigen wereld. Heerlijk.

Ik niet. Althans niet altijd. Vaker gaat het zo: Ik eet mijn kom met yoghurt staand leeg terwijl ik de boterhammen smeer voor onze andere dochter, wegloop om mijn schoenen te zoeken, de gymtas bij elkaar sprokkel, weer een hap neem, appelstroop uit haren kam, tanden poets terwijl ik iedereen sommeer z’n jas aan te doen. Een half uur later sta ik te vloeken en te tieren als die verrekte k-gordels van de auto weer moeilijk om het autozitje klemmen, terwijl ik al te laat ben en ik de ruiten nog moet krabben. En m’n jongste dochter precies dan, precies op dat moment, persé haar roze Frozen vingerhandschoenen aan wil, maar alle vingers uiteraard in de verkeerde opening komen.

Laat ik benadrukken dat ik een zéér geduldig en vredelievend mens ben. Maar op dat soort momenten kun je beter een blokje om lopen.

Vorige week zat ik in de trein en raakte ik in gesprek met een vrouw, ik schatte haar op ongeveer 65 jaar. Een gezellig, actief mens met ondeugende ogen. Met opperste concentratie probeerde ik de dop op mijn theebeker te schroeven, maar iedere keer was er net een randje dat niet meewerkte. Ze schoot zo hard in de lach dat we al redelijk snel op het onderwerp kwamen: waar verlies ik mijn geduld zo bij dat mijn slechtste ik naar boven komt?

Zij had het met mandarijnennetjes van de Jumbo. Niet open te krijgen zonder schaar en toch blijven proberen. Een uitschuifbare wandelstok die niet goed klemt. Ik vertelde dat mijn lontje knapt van een te krappe schuur met teveel fietsen… Tandpasta die iedere keer precies door de uitsparing van het douche rekje valt. Of opbergbakjes. Ze passen nooit in elkaar, plus ze liggen boven de koelkast. Als het kastje opengaat dondert er altijd minstens één op mijn hoofd.

We gierden het uit. Bij ons allebei stroomden de tranen van het lachen over de wangen. Lang geleden dat ik zo hard heb gelachen. Het stond in schril contrast met de frustraties die we opnoemden.

We waren helemaal in het moment. Met volle aandacht lekker klagen. Zonder oordeel. Heerlijk.

Mindful Zeiken wordt de nieuwe trend van 2017. Let maar op!!